Travel Into Crete: Φαράγγι της Ίμβρου

Το φαράγγι της Ίμβρου αποτελούσε τη μόνη διαβατή δίοδο στα άγρια και απροσπέλαστα βουνά της περιοχής των Σφακίων. Ήταν το υποχρεωτικό πέρασμα που έδινε τη δυνατότητα στους Σφακιανούς, να παραμένουν σε επαφή με το υπόλοιπο του νησιού σε περίοδο ειρήνης και να αμυνονται με την απομόνωση σε περίοδο πολέμου.
Στην αρχή καλοδέχεται τον επισκέπτη του, αλλά πολύ γρήγορα γίνεται μονοπάτι άβολο, μέχρι που χάνεται και γίνεται ένα με το βράχο και μόνο στο τέλος, μετά από δύο ώρες περπάτημα, απλώνεται και ξαναγίνεται πλακόστρωτο.

Η περιοχή είναι γεμάτη από βουνά που γκρεμίζονται κατακόρυφα στη θάλασσα, αυλακωμένα από χαράδρες καρσικής προέλευσης, πλούσια σε σπηλιές αλλά φτωχά σε δάση, κατάλληλα μόνο για βοσκή. Σήμερα τα δάση με κυπαρίσια και βελανιδιές επιβιώνουν ισχνά μόνο στα φαράγγια.
Μετά από το μεγάλο χωριό Αμμουδάρι, απλωμένο αμφιθεατρικά στην πράσινη και γόνιμη πεδιάδα του Ασκύφου, με το επιβλητικό τούρκικο κάστρο να το δεσπόζει από την κορυφή ενός λόφου, ο δρόμος στενεύει, αρχίζει να περνάει ξυστά από το βράχο, για να γίνει μετά επίπεδος στο χωριοό της Ίμβρου, αφετηρία της εκδρομής.
Στο χωριό αυτό, που βρίσκεται σε υψόμετρο 700 μέτρων, υπάρχουν πολλές ταβέρνες όπου μπορεί κανείς να φάει κάτι, να αγοράσει μέλι ή τοπικά βότανα ή να ζητήσει πληροφορίες σχετικά με το φαράγγι.
Αρχίζουμε να περπατάμε σ' ένα φαρδύ κατηφορικό μονοπάτι, αριστερά του κύριου δρόμου. Το φαράγγι, σκιερό και δροσερό, αποτελεί ένα καλό λόγο για να το διαλέξουν πολλοί. Μετά από εκατό μέτρα εύκολης κατάβασης η πραγματική επίθεση του φαραγγιού προαναγγέλεται από μία πινακίδα με την επιγραφή "Φαράγγι της Ίμβρου" και από ένα πέτρινο οικοδόμημα, που εκτελεί χρέη εκδοτηρίου εισητηρίων.
Την πρώτη μισή ώρα ακολουθούμε ένα φαρδύ μονοπάτι που ξετυλίγεται μονότονο κατά μήκος του γκρίζου χαλικόστρωτου της ξερής κοίτης ενός ποταμού, ανάμεσα σε μεγάλους ογκόλιθους και ισχνή βλάστηση από χαμηλούς αγκαθωτούς θάμνους. Μετά, σταδιακά, στο τοπίο αλλάζει, γίνεται δασώδες όταν τα πρώτα μεγαλοπρεπή πεύκα κάνουν την εμφάνισή τους.
Όσο κατεβαίνουμε χαμηλότερα τα τείχη του φαραγγιού ασβεστολιθικής σύστασης, γκρίζα κιτρινωπά με φαρδιές οριζόντιες μαύρες ραβδώσεις, ορθλωνονται αλαζονικά, φιλοξενώντας απίστευτα δεντρύλλια βελανιδιάς, οι ρίζες των οποίων βυθίζονται στις σχισμές του γκρεμού.
Στις βραχώδεις πλευρές του βαράθρου ανοίγονται πολυάριθμες φυσικές κοιλότητες, μια φορά ιδεώδης τόπος για ενέδρες αλλά και καταφύγιο για γυναίκες και παιδιά σε φυγή από τη μανία του εχθρού, Ενετού ή Τούρκου.
Μετά από μία ώρα φτάνουμε στην καρδιά του φαραγγιού, το βλέμμα μας υψώνεται σα χαμένο προς τις αιχμηρές κορυφές του κόκκινου βράχου. Από εδώ και πέρα θα είμαστε έρμαιο στα τερτίπια του φαραγγιού, που μας χαρίζει ανοικτούς χώρους για μια στάση, μέσα σε μια πληθώρα πεύκων, πλατανιών και βελανιδιών, έως ότου μας επιβάλλει εμπόδια και μας εξαναγκάζει σε σκοτεινά περάσματα ανάμεσα από τις κλειδωμένες πλευρές του, από τις οποίες βγαίνοντας αναδυόμαστε σ' ένα εκτυφλωτικό φως. Καθώς προχωράμε συναντάμε ένα τεράστιο κορμό που κλείνει οριζόντια το πέρασμα, με τις γυμνές ρίζες του να χάσκουν ξεδιάντροπα στον αέρα. Στο τέλος τον προσπερνάμε με διάφορους ελιγμούς. Πιο πέρα, μια διπλή στενή σήραγγα από λεία πέτρα, ένα βραχώδες, λείο και φωτεινό S, που μπορεί να φιλοξενήσει ένα διαβάτη κάθε φορά, αφού το πλάτος του δεν ξεπερνά το ένα μέτρο και εξήντα πόντους. Τα θαύματα της φύσης δεν τελειώνουν και να, ξεπροβάλλει μπροστά μας ένα τολμηρό αρχιτεκτόνημα: Μια πέτρινη καμάρα με δύο τόξα ύψους 10 μέτρων, γοτθική αψίαδα ενός λίθινου καθεδρικού ναού.
Σιγά-σιγά η τραχύτητα του φαραγγιού εξαντλείται. Το φαράγγι χαμηλώνει σταδιακά ανάμεσα σε χορταριασμένα άκρα, φιλοξενεί ελιές με τεράστιους κορμούς, συκιές φορτωμένες ζαρωμένα φρούτα. Η διαδρομή μετατρέπεται σε παλιό μουλαρόδρομο με μεγάλες φαρδιές πέτρες που προαναγγέλουν την άφιξη στο χωριό Κομιτάδες. Η άγρια μαγεία διακόπτεται απότομα από την επιστροφή "στον πολιτισμό": ένα δεύτερο σημείο ελέγχου των εισιτηρίων και αμέσως μετά ένα μαγαζάκι με αναψυκτικά και σνακς. Μας δίνεται η δυνατότητα να γυρίσουμε στο σημείο αναχώρησης με ταξί. Η πεζοπορία διάρκεσε δύο ώρες, η διαδρομή ήταν έξι χιλιόμετρα.
Για όποιον θα ήθελε να συνεχίσε με τα πόδια, το πλακόστρωτο συνεχίζει μέχρι τους Κομιτάδες, που απέχουν μισό χιλιόμετρο. Προτείνουμε μία ενδιαφέρουσα παράκαμψη, την επίσκεψη στην εκκλησούλα του Αγίου Γεωργίου, που βρίσκεται στο κάτω μέρος του χωριού. Το δρομάκι που οδηγεί ως εκεί κατηφορίζει για εκατό περίπου μέτρα μέχρι την εκκλησία. Ο Άγιος Γεώργιος ανήκει στη δεύτερη βυζαντινή περίοδο, βρίσκεται πάνω στην προεξοχή ενός βράχου και με το πέρασμα των αιώνων βυθίστηκε κυριολεκτικά στο έδαφος.